bencede
New member
Bakımevlerinde yaşanan mevt olayları son periyotta artışa geçti. Son olarak Sultanbeyli’de özel bir engelli bakım merkezinde kalan otizmli Oğuz Sercan Şevker teze göre yasak bulunmasına karşın elma yedirildiği için hayatını kaybetti.
Bundan 3 ay evvel Büyükçekmece’deki özel bir bakımevinde otizmli Mehmet Eres, argümana göre hastabakıcıların azabı kararı öldü. Ondan 2 yıl evvel de bu defa devlet bakımevinde Sinan Gündoğdu bir değil biroldukça kere bakıcı şiddetine maruz kaldı ve en son kaburgaları kırıldı.Görsel: Hürriyet
“ELMAYI KENDİ YEDİ”
DHA’dan Rojda Altıntaş, yasak bulunmasına karşın kaldığı bakımevinde elma yedirilen ya da bir biçimde yiyen, zira bakımevi otizmli Oğuz’un bahçedeki ağaçtan kendisinin elma koparıp yediğini argüman ediyor, Oğuz Sercan Şevker’in ailesi ile konuştu. 12 gün ağır bakımda kaldıktan daha sonra hayatını kaybeden Oğuz’un babası Ahmet Acar, kurum hakkında hata duyurusunda bulunduklarını belirterek, şunları söylemiş oldu: “Daha evvel de burnu kırılmıştı. Pandemide de ciğerlerinde ödem oluşmuş, ağır bakıma kaldırmışlar ancak hastanede yalnız bırakılmış. ‘Eleman yetersizdi’ dediler. Çocuğumuza katı besin yasaktı. Annesi canı meyve isterse püre yapardı. Kurumun epey büyük dikkatsizliği var bu işte.”
BURADA EN BÜYÜK SORUN DENETİMSİZLİK VE CEZASIZLIK
Hürriyet’ten Fulya Soybaş’ın aktardığına göre, İstanbul Otizmliler Derneği Lideri Avukat Sedef Erken, arka arda gelen mevt ve şiddet haberleri karşısında üzgün ve haklı olarak da öfkeli:
“14 yıldır bir fiil bu işlerin ortasındayım lakin kimi vakit bir adım bile yol alamadığımızı düşünüyorum” diyor. Pekala, sorun nerede? Şöyle yanıt veriyor: “En büyük sorun denetimsizlik ve cezasızlık. Devlet, kamusal bir ödev olan engelli bakımını büyük oranda özel işletmelere bırakmış durumda. Aile ve Toplumsal Hizmetler Bakanlığı resmi sitesindeki istatistiklere nazaran bugün sayıları 500 civarında olan bakım merkezlerinde kalan 40 bini aşkın engelli bireyin yüzde 75’i özel bakım merkezlerinde. Bu merkezlerin kontrolü ise büsbütün kâğıt üstünde. Yani kontrol var ancak yok. Çünkü buralara habersiz kontrol yapılmıyor, müfettiş gideceği vakit işletmelerin kesinlikle haberi oluyor. halbuki oralardan gelen o kadar fazlaca ihbar var ki! yıllar ortasında yüzlerce sefer tahlil umudu ile Ankara’ya gittik. Kendi çalışmalarımızı, yurtdışı örneklerini götürdük fakat yüzümüze bakan olmadı, yöneticiler kılını kıpırdatmadı. Kamuya ilişkin ya da özel fark etmez bizdeki bakımevi sistemi eskimiş ve tüm gelişmiş ülkelerde terk edilmiş son derece ilkel bir sistem. Engellilerin toplumdan izole edildiği, dört duvar ortasına sıkıştırıldığı, insanlık onuruna yakışmayan bir ömür sürdürülmeye çalışılıyor bakımevlerinde. halbuki gelişmiş bir epeyce ülkede asistanlı hayat, küme konutları üzere seçenekler var. Bizde ise hâlâ hiç birine dair sistemli bir çalışma yok.”
TEK KABAHAT BAKICILARIN MI
“Cezasızlık kısmına gelince… Bu bakımevlerinde çalışmak için 650 liraya online sertifika alabilir ve taban fiyatla işe başlayabilirsin çabucak. hiç bir uzmanlığı olmadan, bir sertifika ile iş bulan bu şahıslar günün sonunda bir ziyana sebep olduğunda yalnızca onlara mı kızıp ceza vereceğiz? Hayır. Bunun tahlile bir katkısı yok ki. Bilakis bu durum gerçek hatalıların gizlenmesi, paçayı kurtarmasına hizmet ediyor. Asıl sorumlular hiç bir biçimde ziyan görmüyor. Özetle neresinden tutarsanız lime lime bir durum. Cezasını da azaba maruz kalarak, taciz edilerek, eziyet nazaranrek ve ihmallerin kurbanı olarak, bizim çocuklarımız çekiyor. İşte bu yüzden de son nefesimize kadar bu hususun peşini bırakmayacağız.”
BAKICILARIN EĞİTİMİ VE TECRÜBESİ YOK
İlksen Baş 11 yaşında, otistik bir kız çocuğu annesi. Kızı için maddi-manevi dayanılmaz bir efor verdi. Kent değiştirdi, bir süre işi bıraktı. Gayretleri ve özel eğitimler yardımıyla bugün kızı Derin Gönenç bağlantı kuruyor, yürüyor, bir kolejde eğitimine devam ediyor. Lakin bakımevlerinden gelen şiddet ve vefat haberleri yıllardır otizmli bireyler ve ailelerinin problemlerine dikkat çekmek isteyen biri olarak onu da derinden yaralamış durumda: “Bu kaçıncı? Barış Gödekoğlu var örneğin, sakat kaldı. Mustafa Koç var, bakımevinin dikkatsizliği kararı kusmuğunda boğuldu, öldü. Hangi birini sayayım? Buralar bakımevi değil ölümevidir. Beşerler ‘Bırakmayın’ bu biçimde diyor, yargılıyor lakin o kadar kolay değil o iş. Maddi-manevi o denli bir kıskacın ortasında ki aileler, bir noktada bakımevine ‘mecbur’ kalıyorlar.”
ALTI YÜZ ELLİ LİRAYA SERTİFİKA
Bakımevlerinde istihdam edilen işçinin birçoğunun otizm ve otizmli bireyler üzere bu biçimdesi nazik bir mevzuda bilgi, birikim, tecrübe ve mesleksel eğitime sahip olmadığının altını çizen Baş, diyor ki: “Bu merkezlerde çalışanların birden fazla 650 liraya, online olarak verilen bir eğitime katılıp sertifika alıyor. İşe alınan işçi psikopat mı sapkın mı? Kim biliyor? Kim denetliyor? Hiç kimse. Çocuklarımız açık maksat haline gelmiş durumda. Kameralara yakalanmamak için bâtın saklı dövülenler mi dersiniz, aç bırakılanlar mı dersiniz? Yüzlerce kere başvurduk lakin sonuç alamadık. Zira otizmliler, engelliler yok sayılıyor, umursanmıyor. Birey olarak görünüşte ömür hakkımız var fakat uygulamada yok! Bu işin tek tahlili eğitim ve kontroldür. Aksi biçimde bu ölümlerin önüne geçemezsiniz.”
Bundan 3 ay evvel Büyükçekmece’deki özel bir bakımevinde otizmli Mehmet Eres, argümana göre hastabakıcıların azabı kararı öldü. Ondan 2 yıl evvel de bu defa devlet bakımevinde Sinan Gündoğdu bir değil biroldukça kere bakıcı şiddetine maruz kaldı ve en son kaburgaları kırıldı.Görsel: Hürriyet
“ELMAYI KENDİ YEDİ”
DHA’dan Rojda Altıntaş, yasak bulunmasına karşın kaldığı bakımevinde elma yedirilen ya da bir biçimde yiyen, zira bakımevi otizmli Oğuz’un bahçedeki ağaçtan kendisinin elma koparıp yediğini argüman ediyor, Oğuz Sercan Şevker’in ailesi ile konuştu. 12 gün ağır bakımda kaldıktan daha sonra hayatını kaybeden Oğuz’un babası Ahmet Acar, kurum hakkında hata duyurusunda bulunduklarını belirterek, şunları söylemiş oldu: “Daha evvel de burnu kırılmıştı. Pandemide de ciğerlerinde ödem oluşmuş, ağır bakıma kaldırmışlar ancak hastanede yalnız bırakılmış. ‘Eleman yetersizdi’ dediler. Çocuğumuza katı besin yasaktı. Annesi canı meyve isterse püre yapardı. Kurumun epey büyük dikkatsizliği var bu işte.”
BURADA EN BÜYÜK SORUN DENETİMSİZLİK VE CEZASIZLIK
Hürriyet’ten Fulya Soybaş’ın aktardığına göre, İstanbul Otizmliler Derneği Lideri Avukat Sedef Erken, arka arda gelen mevt ve şiddet haberleri karşısında üzgün ve haklı olarak da öfkeli:
“14 yıldır bir fiil bu işlerin ortasındayım lakin kimi vakit bir adım bile yol alamadığımızı düşünüyorum” diyor. Pekala, sorun nerede? Şöyle yanıt veriyor: “En büyük sorun denetimsizlik ve cezasızlık. Devlet, kamusal bir ödev olan engelli bakımını büyük oranda özel işletmelere bırakmış durumda. Aile ve Toplumsal Hizmetler Bakanlığı resmi sitesindeki istatistiklere nazaran bugün sayıları 500 civarında olan bakım merkezlerinde kalan 40 bini aşkın engelli bireyin yüzde 75’i özel bakım merkezlerinde. Bu merkezlerin kontrolü ise büsbütün kâğıt üstünde. Yani kontrol var ancak yok. Çünkü buralara habersiz kontrol yapılmıyor, müfettiş gideceği vakit işletmelerin kesinlikle haberi oluyor. halbuki oralardan gelen o kadar fazlaca ihbar var ki! yıllar ortasında yüzlerce sefer tahlil umudu ile Ankara’ya gittik. Kendi çalışmalarımızı, yurtdışı örneklerini götürdük fakat yüzümüze bakan olmadı, yöneticiler kılını kıpırdatmadı. Kamuya ilişkin ya da özel fark etmez bizdeki bakımevi sistemi eskimiş ve tüm gelişmiş ülkelerde terk edilmiş son derece ilkel bir sistem. Engellilerin toplumdan izole edildiği, dört duvar ortasına sıkıştırıldığı, insanlık onuruna yakışmayan bir ömür sürdürülmeye çalışılıyor bakımevlerinde. halbuki gelişmiş bir epeyce ülkede asistanlı hayat, küme konutları üzere seçenekler var. Bizde ise hâlâ hiç birine dair sistemli bir çalışma yok.”
TEK KABAHAT BAKICILARIN MI
“Cezasızlık kısmına gelince… Bu bakımevlerinde çalışmak için 650 liraya online sertifika alabilir ve taban fiyatla işe başlayabilirsin çabucak. hiç bir uzmanlığı olmadan, bir sertifika ile iş bulan bu şahıslar günün sonunda bir ziyana sebep olduğunda yalnızca onlara mı kızıp ceza vereceğiz? Hayır. Bunun tahlile bir katkısı yok ki. Bilakis bu durum gerçek hatalıların gizlenmesi, paçayı kurtarmasına hizmet ediyor. Asıl sorumlular hiç bir biçimde ziyan görmüyor. Özetle neresinden tutarsanız lime lime bir durum. Cezasını da azaba maruz kalarak, taciz edilerek, eziyet nazaranrek ve ihmallerin kurbanı olarak, bizim çocuklarımız çekiyor. İşte bu yüzden de son nefesimize kadar bu hususun peşini bırakmayacağız.”
BAKICILARIN EĞİTİMİ VE TECRÜBESİ YOK
İlksen Baş 11 yaşında, otistik bir kız çocuğu annesi. Kızı için maddi-manevi dayanılmaz bir efor verdi. Kent değiştirdi, bir süre işi bıraktı. Gayretleri ve özel eğitimler yardımıyla bugün kızı Derin Gönenç bağlantı kuruyor, yürüyor, bir kolejde eğitimine devam ediyor. Lakin bakımevlerinden gelen şiddet ve vefat haberleri yıllardır otizmli bireyler ve ailelerinin problemlerine dikkat çekmek isteyen biri olarak onu da derinden yaralamış durumda: “Bu kaçıncı? Barış Gödekoğlu var örneğin, sakat kaldı. Mustafa Koç var, bakımevinin dikkatsizliği kararı kusmuğunda boğuldu, öldü. Hangi birini sayayım? Buralar bakımevi değil ölümevidir. Beşerler ‘Bırakmayın’ bu biçimde diyor, yargılıyor lakin o kadar kolay değil o iş. Maddi-manevi o denli bir kıskacın ortasında ki aileler, bir noktada bakımevine ‘mecbur’ kalıyorlar.”
ALTI YÜZ ELLİ LİRAYA SERTİFİKA
Bakımevlerinde istihdam edilen işçinin birçoğunun otizm ve otizmli bireyler üzere bu biçimdesi nazik bir mevzuda bilgi, birikim, tecrübe ve mesleksel eğitime sahip olmadığının altını çizen Baş, diyor ki: “Bu merkezlerde çalışanların birden fazla 650 liraya, online olarak verilen bir eğitime katılıp sertifika alıyor. İşe alınan işçi psikopat mı sapkın mı? Kim biliyor? Kim denetliyor? Hiç kimse. Çocuklarımız açık maksat haline gelmiş durumda. Kameralara yakalanmamak için bâtın saklı dövülenler mi dersiniz, aç bırakılanlar mı dersiniz? Yüzlerce kere başvurduk lakin sonuç alamadık. Zira otizmliler, engelliler yok sayılıyor, umursanmıyor. Birey olarak görünüşte ömür hakkımız var fakat uygulamada yok! Bu işin tek tahlili eğitim ve kontroldür. Aksi biçimde bu ölümlerin önüne geçemezsiniz.”