bencede
New member
Sedat Ergin’in Nurettin Kurt’u ve gazetecilik hayatındaki ses getiren muvaffakiyetlerini anlattığı köşe yazısı:
TÜRK BASININDA BİR EFSANE: NURETTİN KURT
KAZILMIŞ olan mezar çukuruna beyaz kefene sarılı vücudu yerleştirildikten daha sonra betondan yapılmış üç kapağın yerleştirilmesi ile boşluğun üstü örtülmüş oldu. Gökyüzüyle son teması da bu biçimdece kayboldu.
Mezarlık çalışanlarıyla bir arada bizler de mezarın üstüne toprak atarak ona son vazifemizi yerine getirdik. Dualar okundu, hocanın davetiyle herkes bir ağızdan hakkını helal etti. Ve ona Karşıyaka Mezarlığı’nda veda edip oradan ayrıldık geçen salı günü öğlen saatlerinde. Birazdan Ankara trafiğinin ortasındaydık.
bir süre daha sonra bir küme meslektaşı, eski çalışma arkadaşları toplanıp onun anılarını anlatmaya koyulmuştuk ki, başlangıçta masadaki hüzünlü havanın akabinde birden kahkahaların yükseldiğini fark ettim.
Birinci bakışta, ortalığı kaplaması gereken yas hali ile orantılı değildi bu manzara. Lakin mevzu Nurettin Kurt ise kesinlikle bir renk, bir mizah ögesi, kesinlikle yol açtığı bir kadro komik durumlar olacaktı ve bunlar natürel kahkaha atılmayacak üzere şeyler değildi.
O da esasen o denli olmasını isterdi. Şayet geçen salı günü o masaya daima ağır bir hava yerleşmiş olsaydı, uzaktan izliyorsa herbiçimde, “Amma somurttunuz. Beni bu biçimde mi anacaksınız, haydi biraz neşelenin bakalım…” diye kesinlikle uyarırdı.
Gözlerinde her vakit muzip bir tabirle bakardı, her duruma esprili bir dokunuşla dahil olmakta ustaydı. Ya da kesinlikle bir cinlik peşindeydi. Nurettin var ise renk vardı… Keskin zekâsından her vakit çıkartacağı bir sürpriz olurdu.
Olağan şu da var. Onu tanımayan biri o gün orada hazır bulunup da hakkında anlatılan kıssaları dinleseydi, masadakilerin abartıyı seven, olayları biraz süsleyerek anlatan bir küme olduğuna çarçabuk hükmedebilirdi. halbuki onunla ilgili anlatılan her şey anlatıldığıyla vakiydi.
daha sonra düşündüm, bütün bu öyküler usta bir senariste teslim edilse süper bir dizi çıkabilirdi. Olayların ortasından savrulan, gözü pek, kendi hayatı da renk dolu bir muhabirin maceraları. Adliye koridorlarına yansıyan her türlü insan görüntüsü, siyaset, bürokrasi, yolsuzluklar, skandallar…
Ve dizi boyunca bütün bu hadiselerin hepsinin üstünü kaplayan ana his olarak gazetecilik aşkı ve tutkusu…
1993 YILINDA TANIŞTIĞIM GAZETECİ
Bu yazıyı yazmaya oturmadan evvel onu farklı kılan neydi diye uzunca bir süre düşündüm.
Değişiktir ki onu nasıl anlatacağım derken, yardımıma yıllar evvel kaleme aldığım eski bir yazım yetişti. Nurettin 2005 yılı başında anılarını yayımladığında, ricası üzerine “Olay-Polis-Adliye Tansiyon Üçgeninde Kurt Gazeteci” başlıklı bu kitabının önsözünü yazdığımı, itiraf edeyim unutmuştum. Ortadan on yedi yıl geçmiş.
1 Ocak 2005 tarihini taşıyan bu yazımı yıllar daha sonra bir daha okuduğumda aslında Nurettin’i pek de üzücü anlatmamış olduğumu düşündüm.
1993 yılında yurtharicinden dönüp Hürriyet’in Ankara Temsilcisi olduğumda büyük bir kısmını daha evvelinde tanımadığım bir takımla çalışmaya başlamıştım. Ofiste beni bekleyen sürprizlerden biri Nurettin Kurt’tu.
Yazımı okuduğumda öğrendim ki, kendisini yakından tanımama yol açan birinci olay “vukuatlı bir durum” olmuş. Bugün olayı hiç hatırlamıyorum lakin yazdığıma göre bu vukuat şahsen şahsından kaynaklanmış. Bu hadise üzerine “kaşımı kaldırdığımı”, daha sonrasında geçmişten gelen kimi reflekslerini değiştirmesi tarafında kendisiyle yakın bir diyalog ortasında olduğumu da yazmışım.
UÇAK KORSANININ FOTOĞRAFINI ÇEKİNCE
Nurettin ile tam 12 yıl onun yöneticisi olarak yakın bir mesai yürüttüm. Onunla dolu dolu gazetecilik yaptık. Galiba en değerli hasletlerinden biri yüreği, gözü pekliğiydi. En sıkıntı olayların, en imkânsız durumların üzerine büyük bir kararlılık ve cüretle giderdi. Nurettin, bir olayı izlemez, kendisini o olayın içine atardı. Beşerlerle diyalog kurmakta, nüfuz etmekte fazlaca becerikliydi. Açamayacağı kapı yoktu.
Korkusuzdu. Savaşı izlemek üzere Irak’a gitmek için fazlaca ısrar etmişti. Gitse eminim oradan sıkı işler çıkarırdı.
Ne kadar gözü kara olduğunun en çarpıcı örneği, 29 Ekim 1998 gecesi Esenboğa Havalimanı’nda piste sızarak uçak korsanı PKK’lı teröristin fotoğrafını çekmesi hadisesiydi. Bu, kanımca Türk basın tarihine geçecek bir gazetecilik olayıdır.
Korsanın kaçırdığı THY uçağının indiği havalimanında karartma uygulanıyordu. Alana kimse alınmıyordu. Ofisten foto muhabiri Volkan Yıldırım ile bir arada havalimanının Çubuk tarafındaki art yolundan dolaşıp gecenin karanlığında tel örgülerin altından geçerek içeri sızmış, yerde sürünerek uçağın önüne kadar gelmiş ve flaşı patlatıp kokpitteki teröristin fotoğrafını çekebilmişti.
Dahası, kalkıp dikkatini çekmek üzere elini sallayıp teröriste seslenmişti. Uçak korsanıyla konuşmak, soru sormak istiyordu. Üzerinde el bombası bulunan PKK’lı teröristin Nurettin’in hareketlerini yanlış değerlendirip karşıt bir hareket yapması her şeyi altüst edebilir, orada büyük bir facia da yaşanabilirdi. Zira, kuledeki polisin uyguladığı bir taktikle kandırılan korsan, kaçırdığı uçağın Bulgaristan’daki bir havalimanına indiğini zannediyordu ve o sırada özel tim mensupları baskın yapmak üzere art kapıdan sükunet içinde uçağın içine sızmakla meşguldü.
Nurettin de uçağın önünde korsanın fotoğrafını çekiyordu. Güvenlik bakılırsavlileri flaşın patlamasıyla Nurettin’i fark edince doğal büyük bir kriz yaşanmış, olay yerine gelen bir askeri yetkili “Vatan hainleri, hepinizi gebertmek lazım” diye azarı basmıştı. Nurettin Kurt, biraz daha sonra havaalanı karakolunun nezarethanesinde demir parmaklıkların ardındaydı. Burada sabahladı. Lakin sakladığı sineması bir biçimde ofisten gelen bir arkadaşına aktarabilmişti.
Nezarethaneye düşse de sonraki günü uçak korsanının tek fotoğrafı Hürriyet’te çıkmıştı ve sonrasındasında da dünya basınında… Nurettin’in bir üstün hizmet brövesi daha olmuştu.
NURETTİN’İ ZAPT EDEBİLMENİN ZAHMETİ
Bu olay aslında beraberinde onunla çalışmanın zorluğunu da gösteriyor. Zorluk, her seferinde onu zapt edebilmek, atılganlığının davet edeceği bela ve tehlikelerden kendisini korumak noktasında karşımıza çıkardı.
Ancak Nurettin ile çalışmanın şu rahatlığı da vardı. Ona bir misyon verdiğiniz vakit işin kesinlikle yapılacağını bilmenin inancı ortasında o belgeyi başınızda kapatıp diğer işlere yönelebilirdiniz.
Nurettin Kurt, kitabında Esenboğa hadisesini anlatırken “Gazeteciliğin ruhu bu…” diyerek şu biçimde diyor: “Kimse bana oraya git, korsanı görüntüle, demedi. Olay yerine kendi isteğimle gittim. Ben gitmesem kimse bana niçin gitmedin diye hesap da sormazdı. İşte bu gazeteciliğin, mesleği severek yapmanın mükafatı olsa gerek.”
SİYASİ YASAKLI DEMİREL VE ECEVİT İLE SOHBET
Nurettin Kurt, ana vazife alanı olarak adliye muhabir tanesiydi. Meslek hayatının değerli bir kısmı adliye koridorlarında geçmişti. Adliyeler kendi sözüyle toplumun aynasıydı. Toplumla, beşerlerle ilgili her çeşit duruma Adliye koridorlarında, mahkeme salonlarında tanıklık etti. Yazdığı kitabın yüklü bir kısmı, Adliye’de geçen bir kısmı renkli, bir kısmı üzücü hadiselerin transferidir.
Kitabının sayfalarını karıştırırken bir şey daha karşıma çıktı. 12 Eylül darbesi periyodunda siyasi faaliyetleri yasaklanan eski politikler görünüşte demokrasiye dönüldükten daha sonra da türlü açıklamalar yaptıklarında, yasakları ihlal ettikleri nedeni öne sürülerek sıkça o sırada Ulus’ta bulunan Ankara Adliyesi’ne tabir vermeye çağrılıyorlar.
Nurettin’in o devirde Süleyman Demirel ve Bülent Ecevit ile Adliye koridorlarında yakın bir mesai yaptığı ortaya çıkıyor. Demirel ve Ecevit ile her Adliye ziyaretlerinde sohbet ettiklerini, onların Adliye muhabirlerine sevecen davrandıklarını anlatıp, şunları yazıyor:
“Bizler de o sıcak ilginin karşısında kendilerini birer ağabey olarak görüp çay ocağından kaptığımız çayları ikram ederdik. Çoğunluk başkanları arabalarına kadar geçirir ve tokalaşarak uğurlardık.”
2 KASIM 1994
ÖZAL’IN MİRASINI ORTAYA ÇIKARDI
Toplam on iki yıl zarfında Nurettin Kurt ile sayısız haber macerasının ortasında olduk. Kendisiyle üzerinde çalıştığımız en değerli projelerden biri periyodun Cumhurbaşkanı Turgut Özal’ın 17 Nisan 1993 tarihinde vefatından daha sonra geride bıraktığı mirasın ortaya çıkartılmasıydı.
Başbakanların, bakanların, milletvekillerinin yasa gereği mal beyanında bulunmaları gerektiği için Özal da mal beyanını vermişti. Ancak servet bildirimleri yasa kararı gereği kapalı zarf ortasında yapılıyordu. Özal’ın mal varlığı kamuoyunda da büyük merak konusuydu.
Ona Özal’ın mal bildirimini bulması bakılırsavini verdiğimde eninde sonunda başaracağı konusunda umutluydum. Ve başardı da… Aylar süren sistematik bir uğraşın kararı olarak Özal’ın resmi mal beyanını gün ışığına çıkarttı Nurettin. Hürriyet, o günlerin bu büyük haberini 2 Kasım 1994 tarihindeki nüshasında dokuz sütundan “İşte Özal’ın Mirası” manşetiyle verdi.
Bana bakılırsa Nurettin’in gazetecilik mesleğindeki en kıymetli başarısı, Özal’ın mirasını bulup çıkardığı bu haberdir.
Doğal o senelerda ses getiren bir haber projemiz daha oldu. Ahmet Necdet Sezer’in 2000 yılı mayıs ayında cumhurbaşkanı olmasından daha sonra sıkça alışverişini mütevazı bir biçimde kendisinin yaptığını, ödeme için kasada kuyruğa girdiğini duyuyorduk. Fakat bunu görüntülemek bir türlü mümkün olmamıştı.
Nurettin’e bu vazifesi verdiğimde bir daha sonuçtan az hayli emindim. Bir gün beni arayıp, “Tamam temsilcim, Sezer’in alışverişte fotoğrafıyla geliyorum” dedi. Fotoğraf Sezer’i Bilkent’teki Real alışveriş merkezinde gösteriyordu. Fotoğrafı 27 Temmuz 2000 tarihinde birinci sayfanın göbeğinde “Alışverişte Birinci Fotoğraf” başlığıyla yayımladık. Bu haberin de bu biçimdelar hayli konuşulduğunu hatırlıyorum.
24 ŞUBAT 2008
ÖDÜL REKORLARI KIRDI
Bilhassa 2000’li yılların başındaki yolsuzluk soruşturmalarının yaygınlaşmasıyla Nurettin’in iş hacmi ve uzmanlık alanı da genişlemeye başladı. 2001 yılında periyodun ANAP’lı Güç Bakanı Cumhur Ersümer’in de isminin karıştığı Beyaz Güç operasyonunda katılaşmamış, noktası çabucak hemen konmamış iddianame taslağından kısımları alıp haberleştirmesi büyük bir gazetecilik hadisesi oldu, lakin Ankara’da önemli bir krize de yol açtı. Bu haberi niçiniyle hem Nurettin birebir vakitte bir Adliye bakılırsavlisi hakkında soruşturma açıldı. “yaşamımdan üç beş yıl bu olay niçiniyle eksildi dersem palavra olmaz” diyecekti kitabında yaşadıklarını aktarırken.
2005 yılı mart ayında Hürriyet Ankara Temsilciliği nazaranvinden ayrılıp İstanbul’a gitmemden daha sonra da Nurettin’in muvaffakiyetleri devam etti. 2008 yılında patlattığı, Ankara Büyükşehir Belediyesi’ne bağlı Bel-Pa şirketinin idaresindeki usulsüzlükleri anlattığı ve özel hayata ait boyutlar da içeren “Ankara’da İSKİ Patladı” manşeti bunlardan bir tanesiydi. Bu manşet ve daha sonrasında sıkı bir fikri takiple bunun devamını getirdiği haberleriyle, 2008 yılında Türkiye’nin en itibarlı gazetecilik ödüllerinden biri olan Sedat Simavi Ödülü’nü aldı.
Ödül deyince, sayısız ödül sahibiydi. Dün bu yazıyı yazmak için masaya oturduğumda Ankara’daki eşi Nuray’ı arayıp meskendeki mükafatların bir envanterini çıkartmasını rica ettim. Nuray bir süre daha sonra arayıp dökümü verdi. Tam on sekiz ödül almıştı meslek hayatında.
Eski Diyanet İşleri Lideri Mehmet Görmez’in bir milyonluk Mercedes makam aracına bindiğini anlatan haberi ile 2015 yılında aldığı Barış Selçuk Mükafatı, Nurettin’in son periyotta en çok konuşulan gazetecilik olaylarından bir tanesiydi.
YAKUP’TA KUTLAMA
Nurettin Kurt, Türkiye Gazeteciler Cemiyeti Muvaffakiyet Ödülleri’nde 2017 yılında “Tank Değil Ben Çarptım” başlıklı haberiyle siyasal haber kategorisini kazanmıştı. Kurt, ödül merasiminden daha sonra İstanbul’da Asmalımescit’te Yakup restorandaki kutlamada eşi Nuray Kurt ve Sedat Ergin ile birlikte.
BAŞI KEDERDEN HİÇ KURTULMADI
Bütün bu ödüllere karşılık muhabirliğinde yüksek bedeller ödemişti. Sıkça soruşturma geçirmiş, hatta yargılanmış, kelepçelenmiş, Esenboğa Havalimanı’ndaki mesaisinden daha sonra olduğu üzere kendini demir parmaklıkların gerisinde bulmuştu.
Kitabının kapağında kendisini iki jandarmanın yanında elleri kelepçeli olarak gösteren fotoğrafın hikayesi de enteresandır. 1986 yılında rüşvet cürmünden yargılanan birtakım tabiplerin duruşmasını izlerken fotoğraflarını çekmesinin akabinde mahkeme salonunda çıkan düzensizlik üzerine hâkim, “Nurettin Kurt’un duruşmanın sükûnetini bozduğundan tutuklanmasına” karar vermiştir. Sanıklar tutuksuz yargılanırken gazeteci tutuklanmıştır.
Ancak bunlar Nurettin için “vakayı adiye” tipinde bayağı işlerdi. Bunları yaptığı işin cilvesi olarak kabul ediyor, şikâyetçi de olmuyordu.
Bu ortada 2008’de Sedat Simavi mükafatını aldığı yolsuzluk haberi niçiniyle “adil yargılamayı etkilemeye teşebbüs ve soruşturmanın kapalılığını ihlal” cürmünden yargılanıp bir yıl, altı ay, 22 gün mahpus cezasına mahkûm olduğunu, lakin kararın açıklanmasının geri bırakılmasına karar verildiğini de hatırlatalım.
“GAZETECİLİK DOYUMSUZ BİR MESLEKTİR”
Nurettin’in gazeteciliğiyle ilgili anlatacaklarımız kuşkusuz bir gazete yazısına sığmaz. Lakin bence bütün bunların da üstünde olan hayli üstün bir yanı vardı Nurettin’in. Pırıl pırıl bir kalbi vardı… Nurettin’in üstündeki perdeyi kaldırdığınızda son derece dürüst, pak kalpli, uygun bir insan bulurdunuz karşınızda.
Kazandığı bütün başarılara karşılık hiç başının dönmemesi, alçakgönüllülüğünü kaybetmemesi kendisinin hayli takdir ettiğim bir yanıydı. Daima birebir insan olarak kaldı.
Gazetecilik mesleğinin özünün muhabirlik olduğunu en tesirli biçimde gösterdi, muhabirliğin bayrağını yükseklere taşıdı.
Yöneticisi olarak siciline yazacağım en değerli not ne olurdu diye kendime sorduğumda, şu biçimde bir karşılık verdim. Herbiçimde nazaranvine muazzam bir adanmışlıkla bağlılığı en birincil hasletiydi. Bir kusur yaptığında, bir haber atladığında kendisini affetmezdi. Ve düzeltmek, telafi etmek için daha fazlaca asılırdı işine. Kendi cezasını kendi keserdi.
Kitabında da gazeteciliği “doyumsuz bir meslek” olarak nitelendiriyor Nurettin Kurt. “Gerçek gazeteci işini severek yapan kişidir. Âlâ bir gazeteci hiç bir vakit paraya ve şöhrete kıymet vermez. En güzel biçimde işini yapmaya çalışır” diye yazıyor.
BIRAKTIĞI BEDELLİ MİRAS
2005 yılında kitabı için yazdığım önsözde, “Bu tıp kitapların çoklukla emekliye ayrılan gazeteciler tarafınca yazıldığına” dikkat çekerek, “Çok daha başarılı haberlere imza atacağına inandığımı” belirtip eklemişim: “Bu niçinle ben elinizdeki kitabı Nurettin Kurt külliyatının birinci cildi olarak görüyorum.”
Öngörümün birinci kısmı tuttu. Muvaffakiyetleri ve mükafatları aralıksız devam etti. Lakin başkasına gelince, Nurettin Kurt külliyatının ikinci cildi gelmedi.
Son yılları sıhhatinin giderek gerilediği bir periyottu. hayatı boyunca en yüksek tempoda haber peşinde koşarken sıhhatini daima ihmal etmiş, kendisine fazlaca hoyrat davranmıştı. Kendisi haberlerin peşinde ne kadar uzun soluklu koşsa da akciğerleri onun temposuna yetişememişti.
Lakin geçen pazartesi günü 59 yaşında gözlerini son sefer kapadığında geriye epeyce bedelli bir miras, Türkiye’de gazeteciliğin, muhabirliğin yüzünü ağartan bir Nurettin Kurt efsanesi bıraktı.
TÜRK BASININDA BİR EFSANE: NURETTİN KURT
KAZILMIŞ olan mezar çukuruna beyaz kefene sarılı vücudu yerleştirildikten daha sonra betondan yapılmış üç kapağın yerleştirilmesi ile boşluğun üstü örtülmüş oldu. Gökyüzüyle son teması da bu biçimdece kayboldu.
Mezarlık çalışanlarıyla bir arada bizler de mezarın üstüne toprak atarak ona son vazifemizi yerine getirdik. Dualar okundu, hocanın davetiyle herkes bir ağızdan hakkını helal etti. Ve ona Karşıyaka Mezarlığı’nda veda edip oradan ayrıldık geçen salı günü öğlen saatlerinde. Birazdan Ankara trafiğinin ortasındaydık.
bir süre daha sonra bir küme meslektaşı, eski çalışma arkadaşları toplanıp onun anılarını anlatmaya koyulmuştuk ki, başlangıçta masadaki hüzünlü havanın akabinde birden kahkahaların yükseldiğini fark ettim.
Birinci bakışta, ortalığı kaplaması gereken yas hali ile orantılı değildi bu manzara. Lakin mevzu Nurettin Kurt ise kesinlikle bir renk, bir mizah ögesi, kesinlikle yol açtığı bir kadro komik durumlar olacaktı ve bunlar natürel kahkaha atılmayacak üzere şeyler değildi.
O da esasen o denli olmasını isterdi. Şayet geçen salı günü o masaya daima ağır bir hava yerleşmiş olsaydı, uzaktan izliyorsa herbiçimde, “Amma somurttunuz. Beni bu biçimde mi anacaksınız, haydi biraz neşelenin bakalım…” diye kesinlikle uyarırdı.
Gözlerinde her vakit muzip bir tabirle bakardı, her duruma esprili bir dokunuşla dahil olmakta ustaydı. Ya da kesinlikle bir cinlik peşindeydi. Nurettin var ise renk vardı… Keskin zekâsından her vakit çıkartacağı bir sürpriz olurdu.
Olağan şu da var. Onu tanımayan biri o gün orada hazır bulunup da hakkında anlatılan kıssaları dinleseydi, masadakilerin abartıyı seven, olayları biraz süsleyerek anlatan bir küme olduğuna çarçabuk hükmedebilirdi. halbuki onunla ilgili anlatılan her şey anlatıldığıyla vakiydi.
daha sonra düşündüm, bütün bu öyküler usta bir senariste teslim edilse süper bir dizi çıkabilirdi. Olayların ortasından savrulan, gözü pek, kendi hayatı da renk dolu bir muhabirin maceraları. Adliye koridorlarına yansıyan her türlü insan görüntüsü, siyaset, bürokrasi, yolsuzluklar, skandallar…
Ve dizi boyunca bütün bu hadiselerin hepsinin üstünü kaplayan ana his olarak gazetecilik aşkı ve tutkusu…
1993 YILINDA TANIŞTIĞIM GAZETECİ
Bu yazıyı yazmaya oturmadan evvel onu farklı kılan neydi diye uzunca bir süre düşündüm.
Değişiktir ki onu nasıl anlatacağım derken, yardımıma yıllar evvel kaleme aldığım eski bir yazım yetişti. Nurettin 2005 yılı başında anılarını yayımladığında, ricası üzerine “Olay-Polis-Adliye Tansiyon Üçgeninde Kurt Gazeteci” başlıklı bu kitabının önsözünü yazdığımı, itiraf edeyim unutmuştum. Ortadan on yedi yıl geçmiş.
1 Ocak 2005 tarihini taşıyan bu yazımı yıllar daha sonra bir daha okuduğumda aslında Nurettin’i pek de üzücü anlatmamış olduğumu düşündüm.
1993 yılında yurtharicinden dönüp Hürriyet’in Ankara Temsilcisi olduğumda büyük bir kısmını daha evvelinde tanımadığım bir takımla çalışmaya başlamıştım. Ofiste beni bekleyen sürprizlerden biri Nurettin Kurt’tu.
Yazımı okuduğumda öğrendim ki, kendisini yakından tanımama yol açan birinci olay “vukuatlı bir durum” olmuş. Bugün olayı hiç hatırlamıyorum lakin yazdığıma göre bu vukuat şahsen şahsından kaynaklanmış. Bu hadise üzerine “kaşımı kaldırdığımı”, daha sonrasında geçmişten gelen kimi reflekslerini değiştirmesi tarafında kendisiyle yakın bir diyalog ortasında olduğumu da yazmışım.
UÇAK KORSANININ FOTOĞRAFINI ÇEKİNCE
Nurettin ile tam 12 yıl onun yöneticisi olarak yakın bir mesai yürüttüm. Onunla dolu dolu gazetecilik yaptık. Galiba en değerli hasletlerinden biri yüreği, gözü pekliğiydi. En sıkıntı olayların, en imkânsız durumların üzerine büyük bir kararlılık ve cüretle giderdi. Nurettin, bir olayı izlemez, kendisini o olayın içine atardı. Beşerlerle diyalog kurmakta, nüfuz etmekte fazlaca becerikliydi. Açamayacağı kapı yoktu.
Korkusuzdu. Savaşı izlemek üzere Irak’a gitmek için fazlaca ısrar etmişti. Gitse eminim oradan sıkı işler çıkarırdı.
Ne kadar gözü kara olduğunun en çarpıcı örneği, 29 Ekim 1998 gecesi Esenboğa Havalimanı’nda piste sızarak uçak korsanı PKK’lı teröristin fotoğrafını çekmesi hadisesiydi. Bu, kanımca Türk basın tarihine geçecek bir gazetecilik olayıdır.
Korsanın kaçırdığı THY uçağının indiği havalimanında karartma uygulanıyordu. Alana kimse alınmıyordu. Ofisten foto muhabiri Volkan Yıldırım ile bir arada havalimanının Çubuk tarafındaki art yolundan dolaşıp gecenin karanlığında tel örgülerin altından geçerek içeri sızmış, yerde sürünerek uçağın önüne kadar gelmiş ve flaşı patlatıp kokpitteki teröristin fotoğrafını çekebilmişti.
Dahası, kalkıp dikkatini çekmek üzere elini sallayıp teröriste seslenmişti. Uçak korsanıyla konuşmak, soru sormak istiyordu. Üzerinde el bombası bulunan PKK’lı teröristin Nurettin’in hareketlerini yanlış değerlendirip karşıt bir hareket yapması her şeyi altüst edebilir, orada büyük bir facia da yaşanabilirdi. Zira, kuledeki polisin uyguladığı bir taktikle kandırılan korsan, kaçırdığı uçağın Bulgaristan’daki bir havalimanına indiğini zannediyordu ve o sırada özel tim mensupları baskın yapmak üzere art kapıdan sükunet içinde uçağın içine sızmakla meşguldü.
Nurettin de uçağın önünde korsanın fotoğrafını çekiyordu. Güvenlik bakılırsavlileri flaşın patlamasıyla Nurettin’i fark edince doğal büyük bir kriz yaşanmış, olay yerine gelen bir askeri yetkili “Vatan hainleri, hepinizi gebertmek lazım” diye azarı basmıştı. Nurettin Kurt, biraz daha sonra havaalanı karakolunun nezarethanesinde demir parmaklıkların ardındaydı. Burada sabahladı. Lakin sakladığı sineması bir biçimde ofisten gelen bir arkadaşına aktarabilmişti.
Nezarethaneye düşse de sonraki günü uçak korsanının tek fotoğrafı Hürriyet’te çıkmıştı ve sonrasındasında da dünya basınında… Nurettin’in bir üstün hizmet brövesi daha olmuştu.
NURETTİN’İ ZAPT EDEBİLMENİN ZAHMETİ
Bu olay aslında beraberinde onunla çalışmanın zorluğunu da gösteriyor. Zorluk, her seferinde onu zapt edebilmek, atılganlığının davet edeceği bela ve tehlikelerden kendisini korumak noktasında karşımıza çıkardı.
Ancak Nurettin ile çalışmanın şu rahatlığı da vardı. Ona bir misyon verdiğiniz vakit işin kesinlikle yapılacağını bilmenin inancı ortasında o belgeyi başınızda kapatıp diğer işlere yönelebilirdiniz.
Nurettin Kurt, kitabında Esenboğa hadisesini anlatırken “Gazeteciliğin ruhu bu…” diyerek şu biçimde diyor: “Kimse bana oraya git, korsanı görüntüle, demedi. Olay yerine kendi isteğimle gittim. Ben gitmesem kimse bana niçin gitmedin diye hesap da sormazdı. İşte bu gazeteciliğin, mesleği severek yapmanın mükafatı olsa gerek.”
SİYASİ YASAKLI DEMİREL VE ECEVİT İLE SOHBET
Nurettin Kurt, ana vazife alanı olarak adliye muhabir tanesiydi. Meslek hayatının değerli bir kısmı adliye koridorlarında geçmişti. Adliyeler kendi sözüyle toplumun aynasıydı. Toplumla, beşerlerle ilgili her çeşit duruma Adliye koridorlarında, mahkeme salonlarında tanıklık etti. Yazdığı kitabın yüklü bir kısmı, Adliye’de geçen bir kısmı renkli, bir kısmı üzücü hadiselerin transferidir.
Kitabının sayfalarını karıştırırken bir şey daha karşıma çıktı. 12 Eylül darbesi periyodunda siyasi faaliyetleri yasaklanan eski politikler görünüşte demokrasiye dönüldükten daha sonra da türlü açıklamalar yaptıklarında, yasakları ihlal ettikleri nedeni öne sürülerek sıkça o sırada Ulus’ta bulunan Ankara Adliyesi’ne tabir vermeye çağrılıyorlar.
Nurettin’in o devirde Süleyman Demirel ve Bülent Ecevit ile Adliye koridorlarında yakın bir mesai yaptığı ortaya çıkıyor. Demirel ve Ecevit ile her Adliye ziyaretlerinde sohbet ettiklerini, onların Adliye muhabirlerine sevecen davrandıklarını anlatıp, şunları yazıyor:
“Bizler de o sıcak ilginin karşısında kendilerini birer ağabey olarak görüp çay ocağından kaptığımız çayları ikram ederdik. Çoğunluk başkanları arabalarına kadar geçirir ve tokalaşarak uğurlardık.”
2 KASIM 1994
ÖZAL’IN MİRASINI ORTAYA ÇIKARDI
Toplam on iki yıl zarfında Nurettin Kurt ile sayısız haber macerasının ortasında olduk. Kendisiyle üzerinde çalıştığımız en değerli projelerden biri periyodun Cumhurbaşkanı Turgut Özal’ın 17 Nisan 1993 tarihinde vefatından daha sonra geride bıraktığı mirasın ortaya çıkartılmasıydı.
Başbakanların, bakanların, milletvekillerinin yasa gereği mal beyanında bulunmaları gerektiği için Özal da mal beyanını vermişti. Ancak servet bildirimleri yasa kararı gereği kapalı zarf ortasında yapılıyordu. Özal’ın mal varlığı kamuoyunda da büyük merak konusuydu.
Ona Özal’ın mal bildirimini bulması bakılırsavini verdiğimde eninde sonunda başaracağı konusunda umutluydum. Ve başardı da… Aylar süren sistematik bir uğraşın kararı olarak Özal’ın resmi mal beyanını gün ışığına çıkarttı Nurettin. Hürriyet, o günlerin bu büyük haberini 2 Kasım 1994 tarihindeki nüshasında dokuz sütundan “İşte Özal’ın Mirası” manşetiyle verdi.
Bana bakılırsa Nurettin’in gazetecilik mesleğindeki en kıymetli başarısı, Özal’ın mirasını bulup çıkardığı bu haberdir.
Doğal o senelerda ses getiren bir haber projemiz daha oldu. Ahmet Necdet Sezer’in 2000 yılı mayıs ayında cumhurbaşkanı olmasından daha sonra sıkça alışverişini mütevazı bir biçimde kendisinin yaptığını, ödeme için kasada kuyruğa girdiğini duyuyorduk. Fakat bunu görüntülemek bir türlü mümkün olmamıştı.
Nurettin’e bu vazifesi verdiğimde bir daha sonuçtan az hayli emindim. Bir gün beni arayıp, “Tamam temsilcim, Sezer’in alışverişte fotoğrafıyla geliyorum” dedi. Fotoğraf Sezer’i Bilkent’teki Real alışveriş merkezinde gösteriyordu. Fotoğrafı 27 Temmuz 2000 tarihinde birinci sayfanın göbeğinde “Alışverişte Birinci Fotoğraf” başlığıyla yayımladık. Bu haberin de bu biçimdelar hayli konuşulduğunu hatırlıyorum.
24 ŞUBAT 2008
ÖDÜL REKORLARI KIRDI
Bilhassa 2000’li yılların başındaki yolsuzluk soruşturmalarının yaygınlaşmasıyla Nurettin’in iş hacmi ve uzmanlık alanı da genişlemeye başladı. 2001 yılında periyodun ANAP’lı Güç Bakanı Cumhur Ersümer’in de isminin karıştığı Beyaz Güç operasyonunda katılaşmamış, noktası çabucak hemen konmamış iddianame taslağından kısımları alıp haberleştirmesi büyük bir gazetecilik hadisesi oldu, lakin Ankara’da önemli bir krize de yol açtı. Bu haberi niçiniyle hem Nurettin birebir vakitte bir Adliye bakılırsavlisi hakkında soruşturma açıldı. “yaşamımdan üç beş yıl bu olay niçiniyle eksildi dersem palavra olmaz” diyecekti kitabında yaşadıklarını aktarırken.
2005 yılı mart ayında Hürriyet Ankara Temsilciliği nazaranvinden ayrılıp İstanbul’a gitmemden daha sonra da Nurettin’in muvaffakiyetleri devam etti. 2008 yılında patlattığı, Ankara Büyükşehir Belediyesi’ne bağlı Bel-Pa şirketinin idaresindeki usulsüzlükleri anlattığı ve özel hayata ait boyutlar da içeren “Ankara’da İSKİ Patladı” manşeti bunlardan bir tanesiydi. Bu manşet ve daha sonrasında sıkı bir fikri takiple bunun devamını getirdiği haberleriyle, 2008 yılında Türkiye’nin en itibarlı gazetecilik ödüllerinden biri olan Sedat Simavi Ödülü’nü aldı.
Ödül deyince, sayısız ödül sahibiydi. Dün bu yazıyı yazmak için masaya oturduğumda Ankara’daki eşi Nuray’ı arayıp meskendeki mükafatların bir envanterini çıkartmasını rica ettim. Nuray bir süre daha sonra arayıp dökümü verdi. Tam on sekiz ödül almıştı meslek hayatında.
Eski Diyanet İşleri Lideri Mehmet Görmez’in bir milyonluk Mercedes makam aracına bindiğini anlatan haberi ile 2015 yılında aldığı Barış Selçuk Mükafatı, Nurettin’in son periyotta en çok konuşulan gazetecilik olaylarından bir tanesiydi.
YAKUP’TA KUTLAMA
Nurettin Kurt, Türkiye Gazeteciler Cemiyeti Muvaffakiyet Ödülleri’nde 2017 yılında “Tank Değil Ben Çarptım” başlıklı haberiyle siyasal haber kategorisini kazanmıştı. Kurt, ödül merasiminden daha sonra İstanbul’da Asmalımescit’te Yakup restorandaki kutlamada eşi Nuray Kurt ve Sedat Ergin ile birlikte.
BAŞI KEDERDEN HİÇ KURTULMADI
Bütün bu ödüllere karşılık muhabirliğinde yüksek bedeller ödemişti. Sıkça soruşturma geçirmiş, hatta yargılanmış, kelepçelenmiş, Esenboğa Havalimanı’ndaki mesaisinden daha sonra olduğu üzere kendini demir parmaklıkların gerisinde bulmuştu.
Kitabının kapağında kendisini iki jandarmanın yanında elleri kelepçeli olarak gösteren fotoğrafın hikayesi de enteresandır. 1986 yılında rüşvet cürmünden yargılanan birtakım tabiplerin duruşmasını izlerken fotoğraflarını çekmesinin akabinde mahkeme salonunda çıkan düzensizlik üzerine hâkim, “Nurettin Kurt’un duruşmanın sükûnetini bozduğundan tutuklanmasına” karar vermiştir. Sanıklar tutuksuz yargılanırken gazeteci tutuklanmıştır.
Ancak bunlar Nurettin için “vakayı adiye” tipinde bayağı işlerdi. Bunları yaptığı işin cilvesi olarak kabul ediyor, şikâyetçi de olmuyordu.
Bu ortada 2008’de Sedat Simavi mükafatını aldığı yolsuzluk haberi niçiniyle “adil yargılamayı etkilemeye teşebbüs ve soruşturmanın kapalılığını ihlal” cürmünden yargılanıp bir yıl, altı ay, 22 gün mahpus cezasına mahkûm olduğunu, lakin kararın açıklanmasının geri bırakılmasına karar verildiğini de hatırlatalım.
“GAZETECİLİK DOYUMSUZ BİR MESLEKTİR”
Nurettin’in gazeteciliğiyle ilgili anlatacaklarımız kuşkusuz bir gazete yazısına sığmaz. Lakin bence bütün bunların da üstünde olan hayli üstün bir yanı vardı Nurettin’in. Pırıl pırıl bir kalbi vardı… Nurettin’in üstündeki perdeyi kaldırdığınızda son derece dürüst, pak kalpli, uygun bir insan bulurdunuz karşınızda.
Kazandığı bütün başarılara karşılık hiç başının dönmemesi, alçakgönüllülüğünü kaybetmemesi kendisinin hayli takdir ettiğim bir yanıydı. Daima birebir insan olarak kaldı.
Gazetecilik mesleğinin özünün muhabirlik olduğunu en tesirli biçimde gösterdi, muhabirliğin bayrağını yükseklere taşıdı.
Yöneticisi olarak siciline yazacağım en değerli not ne olurdu diye kendime sorduğumda, şu biçimde bir karşılık verdim. Herbiçimde nazaranvine muazzam bir adanmışlıkla bağlılığı en birincil hasletiydi. Bir kusur yaptığında, bir haber atladığında kendisini affetmezdi. Ve düzeltmek, telafi etmek için daha fazlaca asılırdı işine. Kendi cezasını kendi keserdi.
Kitabında da gazeteciliği “doyumsuz bir meslek” olarak nitelendiriyor Nurettin Kurt. “Gerçek gazeteci işini severek yapan kişidir. Âlâ bir gazeteci hiç bir vakit paraya ve şöhrete kıymet vermez. En güzel biçimde işini yapmaya çalışır” diye yazıyor.
BIRAKTIĞI BEDELLİ MİRAS
2005 yılında kitabı için yazdığım önsözde, “Bu tıp kitapların çoklukla emekliye ayrılan gazeteciler tarafınca yazıldığına” dikkat çekerek, “Çok daha başarılı haberlere imza atacağına inandığımı” belirtip eklemişim: “Bu niçinle ben elinizdeki kitabı Nurettin Kurt külliyatının birinci cildi olarak görüyorum.”
Öngörümün birinci kısmı tuttu. Muvaffakiyetleri ve mükafatları aralıksız devam etti. Lakin başkasına gelince, Nurettin Kurt külliyatının ikinci cildi gelmedi.
Son yılları sıhhatinin giderek gerilediği bir periyottu. hayatı boyunca en yüksek tempoda haber peşinde koşarken sıhhatini daima ihmal etmiş, kendisine fazlaca hoyrat davranmıştı. Kendisi haberlerin peşinde ne kadar uzun soluklu koşsa da akciğerleri onun temposuna yetişememişti.
Lakin geçen pazartesi günü 59 yaşında gözlerini son sefer kapadığında geriye epeyce bedelli bir miras, Türkiye’de gazeteciliğin, muhabirliğin yüzünü ağartan bir Nurettin Kurt efsanesi bıraktı.