bencede
New member
Cumhuriyet gazetesi müellifi Ergin Yıldızoğlu, bugünkü yazısında, altı muhalefet partisinin hazırladığı güçlendirilmiş parlamenter sistem teklifine ait uzlaşma metnini ve Millet İttifakı’nı eleştirdi.
Ergin Yıldızoğlu, “Kafa karışıklığı mı, teslimiyet mi?” başlıklı yazısında, “Karşımızda gerçek manada (özgün kültürü, geleneği, toplumsal tabanı olan) sırf 2.5 (CHP, YETERLİ Parti ve Saadet Partisi) parti var. DEVA ve Gelecek “partileri” toplumsal tabandan, özgün program ve kültürden mahrum, adeta birer şahıs partisidir” değerlendirmesinde bulundu.
CHP’deki liderliği eleştiren Ergin Yıldızoğlu, “Liderliğinin başı da anayasadan ülkenin dinini sabitleyen sözleri çıkarıp yerine tüm dinlere eşit yaklaşmayı öneren, (“kalıbı” genişleten) laiklik prensibinin konmasını “daralma” sanacak kadar karışıktır” sözlerini kullandı.
İşte o yazı…
Millet İttifakı’nın Güçlendirilmiş Parlamenter Sistem’e geçiş evrakı ya bir baş karışıklığının eseridir ya da CHP’nin siyasal İslamın “pasif ihtilal sürecinde” birbiri arkasına verdiği odunların sonunda geldiği noktada bir “termidor” (değişim manzarası altında sürecin kazanımlarını koruma) projesine teslimiyetin…
2.5 PARTİ
Aslında karşımızda gerçek manada (özgün kültürü, geleneği, toplumsal tabanı olan) sadece 2.5 (CHP, YETERLİ Parti ve Saadet Partisi) parti var. DEVA ve Gelecek “partileri” toplumsal tabandan, özgün program ve kültürden mahrum, adeta birer şahıs partisidir. Dahası, “CHP için hâlâ ‘özgün kültürden’ kelam edilebilir mi” üzere bir soru da var. Liderliğinin başı da anayasadan ülkenin dinini sabitleyen sözleri çıkarıp yerine tüm dinlere eşit yaklaşmayı öneren, (“kalıbı” genişleten) laiklik unsurunun konmasını “daralma” sanacak kadar karışıktır.
Ayrıyeten, altı partinin üçü, siyasal İslamın, laiklik prensibini ve kadın-LGBT+ özgürlüklerini (İstanbul Sözleşmesi’ni) dışlayan dünyasına aittir. ÂLÂ Parti, hâlâ “Türk İslam sentezi” (şoven milliyetçiliği dincilik yağına bulaştırma) geleneğinin partisidir. Blokun açık ortayla en büyük ötürüsıyla başkanı olması gereken partisi CHP’ye gelince, bugünkü liderliği, yıllardır, kendi klasik seçmeninin isteklerini dikkate almayarak ısrarla Siyasal İslamın toplumsal tabanının sempatisini arzuluyor. Bu istek, her seçimde, en kritik siyasi dönemeçlerde daima karşılıksız kalıyor lakin hiç zayıflamıyor: Adeta klinik bir vaka!
KENDİLERİ DE SÖYLÜYOR
Çok mu sert oldu? Gelin, giriş kısmının (C) “Yeni bir sistem öneriyoruz” kısmına bakalım: Kısım, “Güçlendirilmiş Parlamenter Sistem teklifimizle Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemini bitmiş oldurirken geçmişe geri dönmüyor, hukuk devleti ve kuvvetler ayrılığı aslına dayanan yeni bir sisteme geçiyoruz” tabirleriyle başlıyor lakin “yetmez fakat evet” liberallerinin “çatallı diliyle” siyasi içeriğinden yalıtılmış bir 1960 darbesi ve 1961 Anayasası eleştirisiyle devam ederek liberal aklın istikrarsızlığını, cahilliğini ya da ikiyüzlülüğünü sergiliyor.
Güçler ayrılığını restore etmeyi amaçladığını tez ediyor lakin “1961 Anayasası’nda geçerli olan, bürokratik kurumların, siyaset üzerinde bir vesayet makamı olarak kurgulanmasını reddediyoruz. Kontrol ismi altında (abç), ulusal irade üzerinde vesayet kuran anlayışı geride bırakarak türel kontrole tabi kuvvetli ve faal bir siyaset ve iktidar perspektifini benimsiyoruz” diyerek devam ediyor.
Gerçek şu ki: “Denetim ismi altında ulusal irade üzerinde vesayet kuran anlayışı geride bırakmak” tüm ağız kalabalığına rağmen, “seçilen istediğini yapacak” demekten farksızdır. Türel kontrolü bürokratik/uzman kurumlar yapmayacaksa kim yapacak?
Kapitalist devletin “demokratik” biçimi sınıf iktidarının sürekliliğini var iseyan bir ikili yapıya sahiptir. Bu süreklilik bir anayasa ile teminata alınır. Bu “demokrasi”, hükümetlerin (seçilmişlerin=milli irade) anayasada çizilen (sınıf iktidarının) hudutları ortasında kalmasını sağlamak için, seçilmişlerden bağımsız, onları denetleyen ve gerektiğinde hareketlerini, uygulamalarını sınırlayan, hatta durdurabilen uzman kurumlara sahip olacaktır. Güçler ayrılığı bu demektir.
İkili yapı da seçilmişlerin “yaşadığı” hükümetten ve seçilmişlerin anayasa hudutları, hukuk kuralları ortasında kalmasını sağlayan atanmış bürokratların (uzmanların) “yaşadığı” kurumlardan oluşur. “Denetim ismi altında ulusal irade üzerinde vesayet kuran anlayışı…” sözleri çoğulcu değil, “çoğunlukçudur” ve otoriter/totaliter rejimlere geçmeyi kolaylaştırır.
Özetle, bu blokun önerdiği “Yeni Rejim” de “çoğunlukçu” (ben seçildim istediğimi yaparım) rejim olacak.
Güçlendirilmiş Parlamenter Sistem başlıklı evrak, “denetleme ve dengeleme kurumlarına” değiniyor, fakat bunların fonksiyonsuz olacağını da itiraf ediyor. Siyasal İslamın bugünkü rejiminin desteği olan tarikatların gücünün kırılmasına yönelik bir niyet de yok.
özetlemek gerekirse, karşımızda, son 20 yılın “algısal kilitlerine” tutsak, kültürel dünyasının ortasında kalmaya kararlı partilerden oluşan, “her şeyin birebir kalması için birtakım şeyleri değiştirir üzere yapmaya” hazırlanan garip bir muhalefet bloku var.
Ergin Yıldızoğlu, “Kafa karışıklığı mı, teslimiyet mi?” başlıklı yazısında, “Karşımızda gerçek manada (özgün kültürü, geleneği, toplumsal tabanı olan) sırf 2.5 (CHP, YETERLİ Parti ve Saadet Partisi) parti var. DEVA ve Gelecek “partileri” toplumsal tabandan, özgün program ve kültürden mahrum, adeta birer şahıs partisidir” değerlendirmesinde bulundu.
CHP’deki liderliği eleştiren Ergin Yıldızoğlu, “Liderliğinin başı da anayasadan ülkenin dinini sabitleyen sözleri çıkarıp yerine tüm dinlere eşit yaklaşmayı öneren, (“kalıbı” genişleten) laiklik prensibinin konmasını “daralma” sanacak kadar karışıktır” sözlerini kullandı.
İşte o yazı…
Millet İttifakı’nın Güçlendirilmiş Parlamenter Sistem’e geçiş evrakı ya bir baş karışıklığının eseridir ya da CHP’nin siyasal İslamın “pasif ihtilal sürecinde” birbiri arkasına verdiği odunların sonunda geldiği noktada bir “termidor” (değişim manzarası altında sürecin kazanımlarını koruma) projesine teslimiyetin…
2.5 PARTİ
Aslında karşımızda gerçek manada (özgün kültürü, geleneği, toplumsal tabanı olan) sadece 2.5 (CHP, YETERLİ Parti ve Saadet Partisi) parti var. DEVA ve Gelecek “partileri” toplumsal tabandan, özgün program ve kültürden mahrum, adeta birer şahıs partisidir. Dahası, “CHP için hâlâ ‘özgün kültürden’ kelam edilebilir mi” üzere bir soru da var. Liderliğinin başı da anayasadan ülkenin dinini sabitleyen sözleri çıkarıp yerine tüm dinlere eşit yaklaşmayı öneren, (“kalıbı” genişleten) laiklik unsurunun konmasını “daralma” sanacak kadar karışıktır.
Ayrıyeten, altı partinin üçü, siyasal İslamın, laiklik prensibini ve kadın-LGBT+ özgürlüklerini (İstanbul Sözleşmesi’ni) dışlayan dünyasına aittir. ÂLÂ Parti, hâlâ “Türk İslam sentezi” (şoven milliyetçiliği dincilik yağına bulaştırma) geleneğinin partisidir. Blokun açık ortayla en büyük ötürüsıyla başkanı olması gereken partisi CHP’ye gelince, bugünkü liderliği, yıllardır, kendi klasik seçmeninin isteklerini dikkate almayarak ısrarla Siyasal İslamın toplumsal tabanının sempatisini arzuluyor. Bu istek, her seçimde, en kritik siyasi dönemeçlerde daima karşılıksız kalıyor lakin hiç zayıflamıyor: Adeta klinik bir vaka!
KENDİLERİ DE SÖYLÜYOR
Çok mu sert oldu? Gelin, giriş kısmının (C) “Yeni bir sistem öneriyoruz” kısmına bakalım: Kısım, “Güçlendirilmiş Parlamenter Sistem teklifimizle Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemini bitmiş oldurirken geçmişe geri dönmüyor, hukuk devleti ve kuvvetler ayrılığı aslına dayanan yeni bir sisteme geçiyoruz” tabirleriyle başlıyor lakin “yetmez fakat evet” liberallerinin “çatallı diliyle” siyasi içeriğinden yalıtılmış bir 1960 darbesi ve 1961 Anayasası eleştirisiyle devam ederek liberal aklın istikrarsızlığını, cahilliğini ya da ikiyüzlülüğünü sergiliyor.
Güçler ayrılığını restore etmeyi amaçladığını tez ediyor lakin “1961 Anayasası’nda geçerli olan, bürokratik kurumların, siyaset üzerinde bir vesayet makamı olarak kurgulanmasını reddediyoruz. Kontrol ismi altında (abç), ulusal irade üzerinde vesayet kuran anlayışı geride bırakarak türel kontrole tabi kuvvetli ve faal bir siyaset ve iktidar perspektifini benimsiyoruz” diyerek devam ediyor.
Gerçek şu ki: “Denetim ismi altında ulusal irade üzerinde vesayet kuran anlayışı geride bırakmak” tüm ağız kalabalığına rağmen, “seçilen istediğini yapacak” demekten farksızdır. Türel kontrolü bürokratik/uzman kurumlar yapmayacaksa kim yapacak?
Kapitalist devletin “demokratik” biçimi sınıf iktidarının sürekliliğini var iseyan bir ikili yapıya sahiptir. Bu süreklilik bir anayasa ile teminata alınır. Bu “demokrasi”, hükümetlerin (seçilmişlerin=milli irade) anayasada çizilen (sınıf iktidarının) hudutları ortasında kalmasını sağlamak için, seçilmişlerden bağımsız, onları denetleyen ve gerektiğinde hareketlerini, uygulamalarını sınırlayan, hatta durdurabilen uzman kurumlara sahip olacaktır. Güçler ayrılığı bu demektir.
İkili yapı da seçilmişlerin “yaşadığı” hükümetten ve seçilmişlerin anayasa hudutları, hukuk kuralları ortasında kalmasını sağlayan atanmış bürokratların (uzmanların) “yaşadığı” kurumlardan oluşur. “Denetim ismi altında ulusal irade üzerinde vesayet kuran anlayışı…” sözleri çoğulcu değil, “çoğunlukçudur” ve otoriter/totaliter rejimlere geçmeyi kolaylaştırır.
Özetle, bu blokun önerdiği “Yeni Rejim” de “çoğunlukçu” (ben seçildim istediğimi yaparım) rejim olacak.
Güçlendirilmiş Parlamenter Sistem başlıklı evrak, “denetleme ve dengeleme kurumlarına” değiniyor, fakat bunların fonksiyonsuz olacağını da itiraf ediyor. Siyasal İslamın bugünkü rejiminin desteği olan tarikatların gücünün kırılmasına yönelik bir niyet de yok.
özetlemek gerekirse, karşımızda, son 20 yılın “algısal kilitlerine” tutsak, kültürel dünyasının ortasında kalmaya kararlı partilerden oluşan, “her şeyin birebir kalması için birtakım şeyleri değiştirir üzere yapmaya” hazırlanan garip bir muhalefet bloku var.