bencede
New member
Sizlere her hafta öteki bir kıssa ile seslendiğim bu köşede yazımı yazarken sorguluyor buluyorum kendimi birçok zaman… Neyi biz seçebiliyoruz yaşadığımız vakit içerisinde? Dünyaya geleceğimiz yeri mi, dünyaya getirileceğimiz aileyi mi? Doğduğumuz coğrafya mukadderatımız miydi yoksa ortasında bulunduğumuz coğrafyalar mı belirler mukadderatımızı? Pekala ya biz belirleseydik yazgımızı, nasıl bir aileye doğmak isterdik örneğin? Hangi renk toprakta atmak isterdik birinci adımlarımızı? Birinci neyin tadını almak isterdik, ne sesi duymak isterdik? Nasıl bir iklimde yaşamak isterdik? Pekala ya biz belirliyorsak yazgımızı sahiden?
T.R. ile karşılaştırıldığımızda rahatlaması ve içini dökebilmesine adım atmak ismine kurduğum cümleler karşısında benim orta ara kendime sorduğum cümle ile karşı karşıya gelmemi sağlamıştı; bana yönelttiği ‘Sizce coğrafya yazgı midir?’ sorusuna benim de net bir karşılığım yoktu aslında… Ben sordum ona; sence baht midir diye…
İFTİRA HAYATLARINI DEĞİŞTİRDİ
Atılan iftira daha sonrasında babasının cezaevine girmesi ve tüm tertiplerinin bozulması kararı ellerinde avuçlarında olan parayı yönetim edebilmek ismine ekonomik olarak onlara yetebilecek bir bölgeye taşınıyorlar. Anı yaşayan, o gün bulup o gün harcayan, yarın diye tasaları olamayan bir bölgenin dertsiz mahalle sakinlerinden birisi oluyorlar.
“Babam neyin ve kimin kurbanı olmuştu? Pekala annem ile bizim cürmümüz neydi? Babam kapalı cezaevindeydi, bizse açık… Ne farkı vardı ki? Nasıl gelmişti bu bizim başımıza? Ne vakit yoluna girerdi her şey? hayatımız alt üst olmuştu. Sahiden denildiği üzere altının üstünden daha yeterli olma ihtimali var mıydı ömrümüzün? Bu süreçte hayatının hem altında hem üstünde yaşayan birisi olarak gördüm ki hayatın bir defa çalkalanmaya görsün tekrar durulmuyor…” cümleleri büyük kırgınlıkların ve büyük sorumlulukların altında ezilmiş, hayatına son vermeyi denemiş ancak yapamamış onun yerine bir kez değil yavaş yavaş, azar azar kendisini yok etmeyi seçmiş genç bir adamındı.
“Yaşamaya mecbur kaldığımız yer birçoğu insanın ve hatta yeni dünyaya gelen bebeklerin yazgısıydı. Çok makûs bir yer üzere bahsetmek istemiyorum, kendisine ilişkin kültürü ve ömür formu olan birden fazla vakit ‘tehlikeli’ diyebileceğim bir yerdi. Ötekileştirilmiş, iş alanının kısıtlı olduğu ve ötürüsıyla kendi iş alanlarını kendilerinin yarattığı hareketli lakin gece oturup gündüz uyuyan, bir nevi yarasa yaşantılı insanların yaşadığı bir yer” derken ortamı yadırgayan ancak bir yandan da ortama alışmış olan genç adam girdiği o çıkmaz sokakta bir yol yaratmak istiyordu kendisine…
“BANA BİR ŞEY OLMAZ”
Oğlunun yaşadığı depresyon sebebiyle canına kıymak istemesine şahit olan annesi getirmişti bizi bir ortaya. Geçinebilmek ismine meskenlere temizliklere gitmeye başlayan annesinin yükünü alabilmek ismine fazlaca sevdiği okulunu ‘donduruyorum’ diyerek bırakmıştı T.R. Yalnızca okulunu değil bir süre daha sonra hayatını da dondurmaya çalışmıştı. İçinde bulunduğu ve bastırmaya çalıştığı duygusal çalkantılarında rahatlamak, düşünmemek ismine aldığı husus bir süre daha sonra bağımlılık yaratacağını düşünmemiş elbette T.R. Maddeyi alan her insanın içine düştüğü yanılgıya düşmüş, ‘denedim bir şey olmaz, benim bünyem sağlam bana bir şey olmaz!’ niyetleri ile öbür bir surece girdiğini anlıyor ve gitgide battığına şahit olduktan daha sonra her şeye bir son vermek istiyor.
T.R.’nin yataklı tedavi muhtaçlığının yanı sıra duygusal olarak da desteklenmeye, ortasından konuştuklarını dışa vurmaya, gücünü farklı alanlara sarf etmeye gereksinimi vardı. Ancak en değerli muhtaçlığı ise ‘baba’ figürüydü. Dışavurum aracı olarak yazmayı seçmiştik. Yaşadığı tüm süreci, aklında sorguladığı ve sorgularken ideolojisine ulaştığı soruları yazmaya, biriktirmeye başlamıştık. elbette kolay olmadı ne onun için ne de annesi için süreç. Lakin vakit ve birbirlerine verdikleri takviye en güzel ilaçları olmuştu her ikisinin de.
ADAPTASYONUN ZORLUĞU
Her şey yolundayken bir anda alt üst olmak, değişik bir hayata sürüklenmek, alışmaya ve olduğun duruma adapte olmaya çalışmak, ruhsal ve fizikî olarak ortasında bulunduğun durumu görmezden gelmek. Tüm bunlar bir süre daha sonra baş edilemeyen duruma geldiğini gösterdiği vakit sorgulamaları ve yanılgıları başlatıyor kaçınılmaz olarak. Bu kaçınılması gereken kaçınılmaz sıkıntı vakit diliminde kolay seçiliyor maalesef.
elbet bir tek vefata deva yok hayatta aslında. Onun haricinde imkânsız biraz vakit alıyor… Yaşadığımız coğrafya mukadderatımız mi bilemem fakat bahtımızın birçok vakit yaşadığımız coğrafyayı belirlediği kesin…
Her ne olursa olsun unutulmaması gerekir ki ‘şu zalim dünyada hiç bir şey kalıcı değildir, kaygılarımız bile’ derken yanlış söylüyor olamaz Charlie Chaplin o denli değil mi?
Dr. Burcu Bostancıoğlu
T.R. ile karşılaştırıldığımızda rahatlaması ve içini dökebilmesine adım atmak ismine kurduğum cümleler karşısında benim orta ara kendime sorduğum cümle ile karşı karşıya gelmemi sağlamıştı; bana yönelttiği ‘Sizce coğrafya yazgı midir?’ sorusuna benim de net bir karşılığım yoktu aslında… Ben sordum ona; sence baht midir diye…
İFTİRA HAYATLARINI DEĞİŞTİRDİ
Atılan iftira daha sonrasında babasının cezaevine girmesi ve tüm tertiplerinin bozulması kararı ellerinde avuçlarında olan parayı yönetim edebilmek ismine ekonomik olarak onlara yetebilecek bir bölgeye taşınıyorlar. Anı yaşayan, o gün bulup o gün harcayan, yarın diye tasaları olamayan bir bölgenin dertsiz mahalle sakinlerinden birisi oluyorlar.
“Babam neyin ve kimin kurbanı olmuştu? Pekala annem ile bizim cürmümüz neydi? Babam kapalı cezaevindeydi, bizse açık… Ne farkı vardı ki? Nasıl gelmişti bu bizim başımıza? Ne vakit yoluna girerdi her şey? hayatımız alt üst olmuştu. Sahiden denildiği üzere altının üstünden daha yeterli olma ihtimali var mıydı ömrümüzün? Bu süreçte hayatının hem altında hem üstünde yaşayan birisi olarak gördüm ki hayatın bir defa çalkalanmaya görsün tekrar durulmuyor…” cümleleri büyük kırgınlıkların ve büyük sorumlulukların altında ezilmiş, hayatına son vermeyi denemiş ancak yapamamış onun yerine bir kez değil yavaş yavaş, azar azar kendisini yok etmeyi seçmiş genç bir adamındı.
“Yaşamaya mecbur kaldığımız yer birçoğu insanın ve hatta yeni dünyaya gelen bebeklerin yazgısıydı. Çok makûs bir yer üzere bahsetmek istemiyorum, kendisine ilişkin kültürü ve ömür formu olan birden fazla vakit ‘tehlikeli’ diyebileceğim bir yerdi. Ötekileştirilmiş, iş alanının kısıtlı olduğu ve ötürüsıyla kendi iş alanlarını kendilerinin yarattığı hareketli lakin gece oturup gündüz uyuyan, bir nevi yarasa yaşantılı insanların yaşadığı bir yer” derken ortamı yadırgayan ancak bir yandan da ortama alışmış olan genç adam girdiği o çıkmaz sokakta bir yol yaratmak istiyordu kendisine…
“BANA BİR ŞEY OLMAZ”
Oğlunun yaşadığı depresyon sebebiyle canına kıymak istemesine şahit olan annesi getirmişti bizi bir ortaya. Geçinebilmek ismine meskenlere temizliklere gitmeye başlayan annesinin yükünü alabilmek ismine fazlaca sevdiği okulunu ‘donduruyorum’ diyerek bırakmıştı T.R. Yalnızca okulunu değil bir süre daha sonra hayatını da dondurmaya çalışmıştı. İçinde bulunduğu ve bastırmaya çalıştığı duygusal çalkantılarında rahatlamak, düşünmemek ismine aldığı husus bir süre daha sonra bağımlılık yaratacağını düşünmemiş elbette T.R. Maddeyi alan her insanın içine düştüğü yanılgıya düşmüş, ‘denedim bir şey olmaz, benim bünyem sağlam bana bir şey olmaz!’ niyetleri ile öbür bir surece girdiğini anlıyor ve gitgide battığına şahit olduktan daha sonra her şeye bir son vermek istiyor.
T.R.’nin yataklı tedavi muhtaçlığının yanı sıra duygusal olarak da desteklenmeye, ortasından konuştuklarını dışa vurmaya, gücünü farklı alanlara sarf etmeye gereksinimi vardı. Ancak en değerli muhtaçlığı ise ‘baba’ figürüydü. Dışavurum aracı olarak yazmayı seçmiştik. Yaşadığı tüm süreci, aklında sorguladığı ve sorgularken ideolojisine ulaştığı soruları yazmaya, biriktirmeye başlamıştık. elbette kolay olmadı ne onun için ne de annesi için süreç. Lakin vakit ve birbirlerine verdikleri takviye en güzel ilaçları olmuştu her ikisinin de.
ADAPTASYONUN ZORLUĞU
Her şey yolundayken bir anda alt üst olmak, değişik bir hayata sürüklenmek, alışmaya ve olduğun duruma adapte olmaya çalışmak, ruhsal ve fizikî olarak ortasında bulunduğun durumu görmezden gelmek. Tüm bunlar bir süre daha sonra baş edilemeyen duruma geldiğini gösterdiği vakit sorgulamaları ve yanılgıları başlatıyor kaçınılmaz olarak. Bu kaçınılması gereken kaçınılmaz sıkıntı vakit diliminde kolay seçiliyor maalesef.
elbet bir tek vefata deva yok hayatta aslında. Onun haricinde imkânsız biraz vakit alıyor… Yaşadığımız coğrafya mukadderatımız mi bilemem fakat bahtımızın birçok vakit yaşadığımız coğrafyayı belirlediği kesin…
Her ne olursa olsun unutulmaması gerekir ki ‘şu zalim dünyada hiç bir şey kalıcı değildir, kaygılarımız bile’ derken yanlış söylüyor olamaz Charlie Chaplin o denli değil mi?
Dr. Burcu Bostancıoğlu